Boos op die persoon met zijn lachende mond..

Behoefte aan muziek zou ik nu moeten hebben,
Maar ik zie alleen cijfers, letters die daar niks mee te maken hebben.
Een enorme boosheid komt er in mijn naar boven,
En niets, ja zelfs geen muziek kan die boosheid doven.

Woedend, ben ik erom geworden,
Die ogen, die lachende mond, dat gezicht dat in mij boorde,
Ik kon er niet van af, kan er niet om lachen,
Nee, mijn ogen, boos van verdriet, konden er niet om lachen.

Er wat van zeggen kon ik ook niet,
Heel jammer, helaas, tot mijn verdriet.
Jou lachende blik, diep in mijn boze blik,
Je weet dat ik niet alles zomaar pik.

Ik wilde tegen je zeggen hoe je het anders zou kunnen doen,
Ik wilde vertellen tegen je wat me dwars zat,
Ik wilde tegen je schelden, praten, vloeken en dat,
En dat alles, terwijl jij me vroeger gewaarschuwd had.

Gewaarschuwd tegen vloken, schelden,
Ik vertelde het tegen je, waarom jij mij zo boos maakte,
En jij, met jou lachende mond, haakte..
Haakte zijn arm door me heen, terwijl we samen huilden.

© Copyright Annemarie