spoor...

Niemand wist wat ik meemaakte en dat ik van de pijn verging.
Het liefst wou ik dood was iets wat door me hoofd ging.
Niemand wist hoe me pleegvader echt was,
maar als ik voor hem stond veranderde zijn ogen in glas.
Hij deed me keer op keer weer pijn.
In die pleeggezin wou ik toen absoluut niet zijn.
Uiteindelijk mochten we naar een ander pleeggezin toe.
Helaas ging het daar ook niet super goed
s avonds laat liep ik nog vaak over straat,
Niet wetend wat waar ik heen ging.
Denkend over wat er in mijn leven misging
Mijn tranen waren op,
van binnen was ik kapot
Hopeloos en verloren liep ik door
uiteindelijk kwam ik daar uit bij het spoor.
Net op dat moment dat ik wou springen werd ik tegen gehouden.
Door iemand die me wel in leven wou behouden.
Na 7 maanden strijden,
was het geluk die me kwam bevrijden

© Copyright Vannessa