1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Korte verhalen check: Moeder Aarde

1
datum 23-10-13 23:19
startpost
sharingan
avatar Berichten: 45
Ik weet het, mijn hoofd weet donders goed dat het niet goed doet. Ik weet dat ik me weer moet om keren en weer aan het werk moet. Ik moet weer verder in de leer bij de houthakker. En de bomen om hakken tot mijn handen bloedden. Door gaan tot mijn hele lichaam trilt als een rietje van uitputting en ik me aan het einde van de dag doodmoe en voldaan, terecht me mag overgeven aan de slaap. Toch kan ik de verleiding van de zon en de dag als een zomerdag niet weerstaan. En geef ik toe aan de verleidelijke zachte zonnestralen. Ik sta mezelf niet eens toe te denken aan de consequentie van deze egoïstische daad.
Vandaag zijn het niet de bergen die me roepen. Nee vandaag is het groene bos in staat me met haar schoonheid te verleiden. Ik verdwijn zonder enige moeite tussen alle bomen en verbergen me achter de hoge struiken. Het oer bos noemt mijn moeder het. Mijn lieve moeder. Een vlaag van schuld gevoel kruipt over me heen. Haar laatste geld gaat op naar mijn opleiding en ik neem een dag vrij. ik verdring het. Vandaag is mijn dag.
Mijn moeder betekent alles voor me. Ze is het enige wat ik nog heb. Mijn vader was een rondzwervend mens. En ging na een paar weken verder met zijn oneindige reis. Zo is er niks bekent over de oudere van mijn vader. De oudere van mijn moeder heb ik wel tijdelijk gekend. Mijn oudere vrouwelijke bloedverwante werd beschuldigd van hekserij en werd ter dood veroordeeld. Haar man overleed aan verdriet niet veel dagen later. Dus is mijn moeder alles wat ik nog heb.
Ik kom op een openplek waar het bladerdak zo dicht is dat hij enkel een aantal zonnestralen toe laat. Verderop hoor ik een beekje zijn weg vervolgen. Ik denk dromerig aan de enorme zeeën waar het water uiteindelijk in uit zal monden en de ruige golven waar schippers elke keer weer mee strijden als ze de wereld over varen. Dat is nog een avontuur. Mijn moeder vertelde me vroeger al die geweldige verhalen. Ze had ze allemaal van mijn vader gehoord en tot in detail onthouden en aan me door verteld. Ik snapte aan de verhalen te horen wel waarom mijn pa een vrij mens wilde zijn . toch de gedachte dat hij een vrouw alleen zou laten met een baby stond me niet aan. Ik zou het hem nooit vergeven.
Ik besluit toch naar het beekje te gaan en me fris te maken in het kristalheldere koude water. Zodat alle zondes weer van me af zouden spoelen. Al geloof ik niet in god, als enige van het dorp ben ik mijn moeder ervan overtuigd dat we niet god maar het leven moeten aanbidden. Toch geloof ik is het goed om eens in de zoveel tijd stil te staan bij de dingen die je bewust of onbewust fout hebt gedaan en er een wijze les van creëert.
Ik heb bijna de openplek verlaten als een uitstekende wortel me doet struikelen. Ik lach om mijn eigen stommiteit. Als ik plots een gezicht in de verwoekerde wortels kan onderscheiden. Ik kruip van de bult en zie een lichaam in de hoop van wortel. Het is een vrouw. Een jonge vrouw. Haar haren lijken een met de wortels van de grote bomen om haar heen. Haar ogen zijn gesloten. Ze lijkt zo rustig, vredig. Zo sereen. Haar vingers verdwijnen in de grond en tot aan haar polsen lijken haar handen de kleur van het gras dat over haar heen groeit en meer en deel van haar lichaam bedekt. Ze ziet lijk bleek behalve haar zacht roze lippen die in alle rust gesloten zijn. Haar benen liggen in een hoek en ze ligt gedeeltelijk op één kant. Toch zijn beide armen gestrekt. Of de wortelen haar er vast en gevangen houden. Ik kniel en raak haar gezicht aan. Ze is niet koud. En nu is zo dicht bij zit zie ik dat ze nog ademt.
Ik haal het mes uit de schede om mijn middel en begin een wortel bij haar gezicht weg te snijden. Ze geeft geen kick. Ik hak nog meer groen weg om haar te bevrijden. Ik zie nu dat ze naakt is. Ik focus me erg om naar haar gezicht te blijven kijken en mezelf in bedwang te houden. Ik kan eindelijk een arm onder haar rug leggen en klem mijn hand om haar middel en begin te trekken. Ik hoor een hartslag. Eerst heel langzaam, te langzaam maar geleidelijk aan begint de hartslag een gezondere vorm aan te nemen. De hartslag lijkt wel vanuit het hele bos te komen. Haar handen en voeten blijven diep in de grond genageld zitten. of ze een in met de natuur en deze met haar versmolten is. Ik durf niet zo dicht bij haar handen te hakken, bang dat ik haar gehele hand eraf hak.
Toch zie ik geen ander oplossing en ga zo voorzichtig mogelijk te werk. Hoe meer ik weg haal hoe meer er weer bij groeit in een snelheid die ik nog nooit eerder had gezien. Een gedachte welde in mij op, ‘en dan beschuldigde ze mijn vrouwelijke bloedverwante van hekserij.’ik deed mijn mantel af en bedekte haar lichaam om haar warm te houden en mijn dwalende blik in bedwang. Met mijn lage brom stem begon ik liefkozend tegen haar te praten, niet wetend of ze me kon horen.
‘ik wil je helpen, laat maar los. Het is goed, je bent veilig. Ik bescherm je, het is goed.’ Steeds weer herhalend. Ik keek naar haar lange wimpers die een diepe krul hadden haar hoge jukbeenderen en ondanks de viezigheid zag ik aan haar dat ze een zachte huid had. ‘je kan wakker worden’ ik streek een bruine lok van haar gezicht en voelde opeens hoe een zachte vinger over mijn wang streek. Verschrikt keek ik naar de hand die enkele seconde geleden nog die in de grond gegraven zat. Haar vingers waren bruin van het zand. Ik keek naar haar andere hand helaas zat deze nog steeds vast. ik hield haar hand stevig vast en kuste de rug, zoals ik van mijn moeder geleerd had. De angst dat de aarde haar weer zou opeisen hield me in zijn greep. Al zou ik nooit toegeven aan mijn angsten, wil dat niet zeggen dat ze er niet zijn.
Ik sloeg mijn andere arm weer om haar slanke middel en hield mijn mantel stevig vast zodat deze niet zou afglijden terwijl ik weer zachtjes begon te trekken in de hoop haar los te krijgen. Zonder enige moeite gleed haar hand uit de grond en toen ik eenmaal stond en mijn andere arm onder haar knieen legde lag er enkel een lege plek. Met mijn hoofdschuin blijf ik nog even naar de plek kijken, zodat de gebeurtenis zich kan branden in mijn geheugen.
Ik kijk weer naar de vrouw in mijn armen. Haar hoofd leunt slap tegen mijn schouder. Ze weegt vergeleken tot al die boomstammen die ik anders verplaats niks. Ik vervolg mijn tocht naar het riviertje. En kan de situatie eigenlijk nog niet bevatten.

tja zoiets krijg je van een dagdroom die weken in je hoofd rond spookt.
ik hoop dat jullie het leuk vonden
datum 27-10-13 06:13
reactie 1
marill
avatar Berichten: 1058
Heel bijzonder geschreven, je voerde me mee naar dat bos.
Naar boven

1

Reageren op: Moeder Aarde

Reageren is alleen mogelijk als u ingelogd bent, klik hier om in te loggen. Heeft u nog geen account? Klik dan hier om u te registreren.