Graniet(1)

Uit: ‘De verdeling van de Wereld’ Sofias Reiszenbach

De medusa tentakelt eeuwig ziek
aan haar droog en wreed gezwel,
de perisfeer die niet gesloten is.
De zee tegen op haar stenen kwel
brult en tast onder wier, schier zwarte holten,
aan en neemt er voortdurend wat van mee.

Stormen en grijze wolken als gameten
drijven uit naar de harde penetrant,
dringen en wringen zich in alles
door diep achter in het belaagde land.
In stortende en kronkelende stromen
neemt haar volharden de gesteenten mee.

Na millennia van aantastend bewegen,
overwint de zachte waterkracht
de bedropen zweer van de oceaan,
ijdelheid eindelijk is het volbracht.
Het water, de gesloten eindeloze laag
lost alles wat ooit leefde op tot zee

(vertaling, Guido van Geel)