een oude vriend
Hoewel de zon op mijn lippen brand
en de wind mijn haar naar links kamt
de warmte mij aangenaam verrast
en het tochtje niet speelt als last
kan mijn arendsoog niets negeren
mijn oog stuurt een traan over mijn wang
komt aan op mijn lippen, duurde niet lang
een zakkend beweging zet mij neer op een bank
luisterend naar een viool verderop, wat een mooie klank
ik kan niet reageren
een oude vriend zit op de straat
met een fles in zijn hand, het is al laat
zijn gelaat ligt open, wat een zicht
ik zag het maar amper, waar is het zonlicht
zijn hartslagritmes varieërden
hij legde zich neer in de goot
tot mijn verbazing was hij niet erg groot
hoe kon het zijn dat hij zichzelf in zo'n wereld binnenliet
echt begrijpen kon ik niet
maar ooit zal ik het leren
Reacties op ‘een oude vriend’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!