Je pluisde nog even

ik zag het grijs
van de zee
boven land
vlokkig ontladen

in dwarrelend wit
dat stilte
danste op een
onzichtbare wind

ik zwaaide
en ving jou
op de mouw
van mijn jas

je pluisde nog even
toen je huisde
in de holte
van mijn hand

schitterde kristal
tot je structuren
kraakten en een
voor een braken

jij als druppel
de koude grond
weer licht
spetterend raakte

in samen stromen
verloor jij je dromen
langzaam terug
vloeiend naar zee


wil melker
28/12/2014
www.wilmelkerrafels.deds.nl