vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
windmolen
de wieken cirkelen witte strepen
hoog in het sluimerend avondlicht
worden in het centrum afgeknepen
lijkt mystiek van bewegend poollicht
het middelpunt staat stil standvastig
als een ronde rots in de branding
reuzensterk en draaiend krachtig
hoge goddelijke heropstanding
de toppen suizen in snelle vlucht
wijzen van beneden naar boven
klieven steeds sneller door de lucht
komen hallucinerend aangestoven
weergaloze kracht in goddelijke banen
leidt mijn gedachten existentieel
ik zing mee met elfen-sopranen
in dit virtuele hemelkasteel
Reacties op ‘windmolen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!