Vuur

Op een vervlogen, ongehoord crescendo
baarde de bewolkte Moedermaagd
uit haar geslacht, verhitte organen,
alleen een ijzer doortrokken continent
om onder schimmeldraden te gaan tanen.

Haar gestolde wachter boven de nevel
waarin hij tussen velden dorpen duldt
en generaties lang laat begaan
pakt de pen en rispt wat zwavel
een vuurbericht is van hen uitgegaan

Laat, ver weg in radeloze ouderdom
begrepen, braakt de koperrode gigant
uit zijn buik, een vuurgevuld oedeem,
naar uitgedreven om hem heen,
haar schande, het menselijk eczeem.

Guido van Geel