stilleto
zij kleurt haar haar als de kleur van haar schoenen
ze is behept van voetenkledij
zij ruikt aan het leder en wil het steeds zoenen
ze draagt ze zelfs bij een zwempartij
ze staat in haar naakje ogen gesloten
op haar handen een rode stilleto
ze adoreert het schoeisel onverdroten
meer dan haar lief Armando
vrouwen en schoenen een oneindig verhaal
wat hebben ze toch met die dingen
fashion en marketing zo banaal
en toch gaat er geen belletje ringen
ze lopen op tenen verplicht door de hiel
ze lopen zich vast tussen stenen
soms lijken ze toch wel heel debiel
wanneer ze tot bloedens-toe trainen
wat ben ik blij een man te zijn
verlost van die marteltuigen
bij mooi zijn hoort ook pijn
ik moet deemoedig buigen
Reacties op ‘stilleto’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!