vorige gedicht
vorige gedicht
Ellende
Een kale ruimte,
een stoel bedorven bloemen en verder niets.
Op de stoel zit ik.
Alleen, bang. Niets wetende Over de toekomst.
De verzameling bierkratjes word steeds groter.
De asbak vol met peuken en de vuilnisbak zit vol.
De lege kamer vult zich met ellende, mijn ellende. Ellendig!
Ellende die ik zelf al jaren veroorzaak, maar dan in mijn hoofd.
nu komt het eruit,
nu uit het zich verschrikkelijk,
nu leeg ik mijn hoofd,
nu begrijp ik het,
nu weet ik hoe het moet,
nu, nu, nu…..nu ben ik te laat,
nu is ze al bij me weg.
Reacties op ‘Ellende’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!