Schreeuwen hun vergeten

steeds schroeit slecht nieuws
langs kwetsbare plekken
ik heb niets om ze af te dekken

mijn stenen schreeuwen
hun vergeten uit in
de woestijn van mijn leven

ik heb ze achter gelaten
omdat ik hun zwaarte
niet meer kon dragen

want de meute jaagt
de schaduwen na
van verblekende sterren

ik ben de eenling zonder taal
die stilte spreekt en hen
halsstarrig niet wil volgen

naar een wereld vol met
hypes en trends voor velen
ik kan niet leven in hun luchtkastelen


wil melker
26/03/2015
www.wilmelkerrafels.deds.nl