voor ons valt er nooit meer een traan.

veel tijd heb ik nodig gehad,
om te ontdekken,
wat me nou zó erg dwars zat.
steeds was jij het,
die op mijn pad kwam.
maar telkens als ik jou zag,
werden mijn handen koud & klam.
er kwamen steeds meer dagen,
maar ook steeds meer vragen...
als een trein was ik ontspoord,
& alle vragen hadden me doorboord.
ik kreeg eindelijk in de gaten,
dat het beter was,
om niet meer met je te praten.
op deze manier,
lukt het me om je langzaam te vergeten.
ik had nooit gedacht,
dat de gedachtes over jou,
me zó konden bezeten.

boy, voor ons valt er nooit meer een traan,
want nu laat ik je echt voor 100% gaan!