Een belofte gehouden
Een tijdje terug heb ik mezelf beloofd
dat ik de bodem niet meer zou raken
En eerlijk waar, ik heb mezelf geloofd
Vastberaden hiervoor te zullen waken.
Maar nu, starend in de diepte, in het duister
merk ik dat ik bewust of onbewust
mezelf bemoedigend toe fluister
"Doe het dan, daar zul je het vinden, je rust..."
Zonder aanwijsbare reden
zonder eind en zonder begin
zie ik de duisternis daar ver beneden
en vol overgave stort ik me er in.
Tijdens de worp galmen mijn woorden
fluisterend, schreeuwend, elke vorm met zijn eigen nut
elk geluid manifesteert zich zoals het moet worden
En zo stort ik mijn hart uit... in mijn eigen wensput ...
Reacties op ‘Een belofte gehouden’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!