vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Moeder
Al het jouwe sneed door mijn vermoeide vlees.
De liefde sijpelde uit al wat ik nog dacht te zijn.
Verwerend schreeuwde, scheurde en schold ik, maar ik werd enkel hees.
Dieper kon jij niet voelen, dieper dan mijn barre pijn.
Want ik ben een ruwbouw zonder plan.
Nog maar pril zoekend naar het eeuwige vertier.
Ik ben zwaar, ik weeg door, zeg wat niemand kan.
Toch zak ik als enige boeter weg van hier.
Moeder, ik wil u omhelzen en beminnen.
De dagen vooruit trekken, rennen naar het licht.
Maar het zwart zwelgt van mijn bloed binnen.
Mijn hart verhongert en duister wordt mijn zicht.
Reacties op ‘Moeder’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!