Wil jij mijn vriend nog zijn?

Ik ben gewend geraakt aan je aanwezigheid.
En nu ik je niet meer hoor, heb ik spijt.

Er is iets veranderd aan die mooie blauwe ogen.
Het lijkt wel of ze me niet meer mogen.
Wat ik ook zeg, ik maak het enkel maar slechter.
Het raakt me wel, ook al ben ik een vechter.

Er was nooit iets dat tussen ons moest.
En als je wil, hou ik mij wel koest.
Ik kan het mij gewoon niet laten om het me af te vragen.
Is dit het moment dat ik moet stoppen met je te plagen?
Moet ik van het moment gebruik maken om te verdwijnen?
Zodat jouw warme lach weer op je gezichtje kan verschijnen.

Ik begrijp dat je boos bent, daar heb je alle reden toe.
Maar alsjeblieft lieve schat, ik ben gewoon zo moe.

Ik heb je vertrouwen volledig verloren.
Je zegt zelfs "sorry voor het storen".
Ik begrijp het niet meer, hoe kan dit waar zijn?
Het enige wat ik nog zie bij jou is het verdriet en de pijn.

Vind je het vreemd dat ik mezelf de schuld geef?
Het ligt niet aan jou, bij mij ging het scheef.
We zeiden vroeger vaak "Ons krijgen ze nooit klein".
Maar nu vraag ik mij af: Kunnen wij nog vrienden zijn?



Dit gedicht is opgedragen aan mijn beste vriendin. Ik heb je nooit willen kwetsen...En het is stom, want ik weet dat je dit niet leest...Maar ik zou alles willen doen om het weer goed te maken tussen ons. Want weet je, het is hier maar leeg zonder je. Ik mis je...