Mag ik nog even blijven?

Beschroomd kom ik nader
dring met een schuldgevoel
je wereld binnen
of wat er nog van over is.

Een bed,
een stoel,
een kast met je kleren.

De lakens bleek als je gezicht,
je handen gerimpeld,
doorzichtig als perkament,
je aders als een landkaart.

De weg die je bent gegaan,
vol kuilen en vallen,
tegen beter weten in,

steeds
weer
opstaan.

Nu
niet
meer.

Er ligt een waas in je ogen;
een beeld van de overkant,
een zee van waaiende halmen
licht als geel
en rijp als een gezaaide zon,
als melk vers van de uier.

Een dag om te oogsten.

Ik weet het zonder dat je het zegt.
Ik kan het lezen
in de tranen op je wang,
ik kan het horen
in de adem op je trillende lippen.

Het is hoog tijd om te gaan,
maar ik wil nog niet vertrekken,
nu nog niet.

Mag ik nog even blijven,
wil je me vragen?
Al wat ik kan, is mijn verdriet inslikken.


© Rudi J.P. Lejaeghere
05/07/2015