Mijn laatste woorden

Het is zo onwerkelijk.
Beseffen doe ik het nog niet.
Dat je niet meer aan de andere kant
van de lijn zit.
Dat ik je niet meer even ziet.
Niet meer even lekker zitten klagen.
Maar ik heb nog zoveel vragen.
Waarom?
Dat zit zo hoog bij mij.
Als ik dan denk aan wat u zei:
"Ik ben van plan om 200 te worden,
en alle dergelijke dingen meer."
Dat zei je,
echt elke keer weer.
Op het laatst zag ik je
ademen zonder geest.
Toen wist ik:
Ma, het is genoeg geweest.
Ik ga je missen, zonder meer.
Maar het deed mij zo'n zeer.
Je zo te zien liggen,
zonder te begrijpen waarom.
Maar de strijd was gestreden.
Je kwam niet meer bij.
Het is nu klaar, Mamma.
Nu ben je vrij.