verstrikte kluwen woorden

ik verdrink
word overspoeld door herinneringen
kan nog steeds niet zwemmen

emoties razen door mijn hoofd
verdoven me, verstikken me
nemen elke gedachte over

ik kan niet ademhalen
door verstrikte kluwen woorden en uithalen
die ik altijd moeizaam inslikte

en ik kan alleen maar denken
niet weer, dit hoort voorbij te zijn
ik ben een enorme aansteller

maar de wanhoop grijpt me opnieuw
slaat zijn klauwen weer uit
omklemt mijn keel en hijgt in mijn nek

ik kan niet schreeuwen, niet vechten
alleen maar chaos en pijn en nee nee nee
en besef dat dit volslagen onzin is

denk de paniek kleiner
voed hem met mijn woede
en verlies me in zijn greep

tot het opeens verdwijnt
en ik snap het niet
heb er geen controle over