zonder lucht
ik zie je kijken
pijnlijk dichtbij
toch zo ver weg
onuitgesproken woorden
vormen een zware leegte
tussen ons in
gevuld met leugens
waar ik doorheen zie
maar jij niet
hoe ik erin stik
ik haat je om die glimlach
die de angst moet verhullen
over werelden van pijn verhaalt
en ik wil hem van je gezicht rukken
in duizend stukken breken
tot de scherven mijn handen laten bloeden
ik haat elk klein moment
oprecht woord
elke leugen die je gelooft
alles eigenlijk
en ik haat mezelf om die leugens
die als zuurstof voor je zijn
onzichtbaar
belangrijk
drugs
je kunt niet zonder
terwijl jij gelooft
in een beter heden dan verleden
en geluk
wil ik je door elkaar schudden
wakker maken
er is niets veranderd
ik droom je nog steeds dood
en ik doe je graag weer
pijn
zoals toen
ik wil die bel waarin je leeft
doorprikken
en kijken hoe je valt
valt
valt
ik zal daar niet staan om je op te vangen
maar toekijken
hoe je met een
klap
de aarde raakt
stikt
zonder lucht
Reacties op ‘zonder lucht’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!