Jomeo en Rulia

Ik wou dat je bij me kon zijn
dat niemand ons
kloppend hart liet zwijgen.

Ik wou dat ik je pijn
kon omtoveren naar geluk
jouw lach van honing
kon mengen met rozenmarijn.

Je tranen vallen als
scherpe messen op mijn hart
jouw huilen doet
mijn roos verwelken
ik wil van je houden
je foutloos beminnen.

Ik zie je zo vaak
en toch lijk je zo
ver weg van me...
Mijn hart roept je
en het is of ons
gemeenschappelijk God
onze harten verknoeit.

Je rent heel de tijd rond
in mijn gedachten
ik word niet moe
door het voortdurend
denken aan je.

Jij bent voor mij meer
dan alle woordkunst ooit
jij bent schoner
dan een Shakespeareaans sonnet
en jachtiger dan de
vliegende gedachten
van een stadsdichter.

Ik liefde jij
ik hart je
je hebt me het zalig gevoel
geleerd hoe het is
om door iemand
graag gezien te worden
hoe het voelt om de
vurigste gedachte te zijn
hoe het wordt om in het hart
van je lieveling te leven.

Je verdriet is net
een anker dat zinkt
tot op de vloer van mijn hart.

Ik heb de liefde voor
de eerste keer ontmoet
en ik heb meteen
haar smart ervaren...
Het is of de liefde
haar deur voor me
openhield
ik stap binnen in
haar roodkleurig rijk
en dat ik plotseling
de klap van de deur
achter me hoor
en ik verbannen word
in het langzaam
wordende grijze ruimte.

Ik kan je maar
slechts als fantasie beminnen.
Ik zou honderden
klaagzangen
kunnen schrijven
om mijn spijt te uiten
om aan God te vragen
waarom het zo moet zijn...