Afscheid

Afscheid
Een laatste maal leun ik aan dit terras
En staar den nacht in: morgen zal ik gaan.
De lucht is zoel. Het mistig licht der maandag
Drijft vredig over ’t donkergroene gras.

‘k Denk aan de dagen dat ik hier niet was
en dat het leven ging in eendren waan;
en ’t lieve leed waarvan ik nooit genas
schrijnt andermaal. Reeds kraait een vroege haan.

Het is zo stil, zo zacht. Kon nu de morgen
nooit bleken aan den grijnzen horizon,
want met het licht ontsnappen weer de zorgen

uit de fluwelen kluis die ’t duister spon.
-Ik hield zo lang die pijnen diep verborgen,
maar ’t rustloos hart klopt voort: daar is hun bron.