Menselijk

Zonder kracht, als sneeuw voor de zon
Energie uit muziek, fel bruisende bron
Streef naar geluk, de zaaizaden groeien
Eerst korrels, daarna is het tijd om uit te bloeien.
Niemand perfect, geen mens in de buurt
Totaalpakket eisen en levensweg verzuurt.
Welbewust kijken, de kleine dingen bewegen
In de ban van materie, teveel verzwegen.
Nergens blozend rood, niemand staat stil
Trauma, de tranen weggemoffeld, angstig kil
In deze hectische tijden lopen mensen zichzelf voorbij
Gaan we sneller dan de schaduw, kijken we nooit opzij
Een beetje stilte, weinigen die het kunnen horen
Elke aanwinst, elk beeld, is een grote uitkijktoren
Nuchter staren, niets dat de rust mag verstoren