Ik mis je

Mama,
ik mis haar...
Ik mis haar als mijn moeder, die voor me zorgt, klaar voor me staat, me beschermt en waarbij ik kan wonen.
Mijn moeder schreef 4,5 jaar geleden een brief.
Ik durf het vrijwel nooit te lezen.
Want ik weet...dat mijn verdriet verborgen is maar het is niet weg..
En dat moet ik altijd ervaren als ik haar brief lees.
Bij de eerste zin: "Lieve Haley mijn prinsesje " daarbij moet ik al even paar keer knipperen en slikken. En dan op het einde van de brief is het te laat ik huil vooral door deze woorden: "Dag mijn lieve meisje, mama gaat haar best doen zodat we snel weer samen zijn ". Maar ik wist al vanaf de eerste keer dat ik het las dat deze belofte nooit volbracht kon worden... Ik had er geen vertrouwen in.
En elke dag weer loop ik tegen dat feit aan...
Dat mijn situatie nooit meer normaal zou worden...maar dat ben ik gewend.
Heb nooit in een normale situatie geleefd... ik weet niet beter.
Maar ik mis het wel...
En voel altijd na deze brief weer al het verdriet wat ik heb maar verborgen houd.
Ik mis haar...
De belofte doet pijn...want ik weet het word geen waarheid...
xxx