Het verhaal van de kleine, oude boom

Het verhaal van de kleine, oude boom

Ik ben een boom.
Klein
Ja, een kleine oude boom
Iedereen ziet mijn stam en kruin.
Maar niemand ziet hoe oud ik ben.
Hoe doorleefd. Mijn groene bladeren zijn al lang afgevallen,
want het is herfst geweest.
Ik wil niet dat de houthakkers op mij met hun bijl tekeer gaan. Nee!
Hopelijk komt de winter gauw en sneeuwt het,
zodat mijn bladeren en kruin bedekt zijn met sneeuw.
En dat hij me ermee volledig bedekt,
zodat niemand zelfs nog mijn ‘overgebleven schors’ hoeft te zien
van mijn afgestorven stam en kruin.
Maar dat enkel mijn wortels in het goed stuk grond blijven
waarop ik mocht uitgroeien tot een oude, wijze boom.
Maar, ik ben maar een boom.
Weglopen naar waar ik toe behoor, heeft geen zin.
Ik kan me niet verplaatsen,
want mijn wortels zitten in de grond.
Dus ik kan niet weg.
Wachten, gewoon wachten tot er iets gebeurd,
dat is alles wat ik kan doen.
En ondertussen zie ik rondom mij andere bomen,
waar houthakkers met een bijl,
hun stam doorhakken tot schors en zie die zelfs verbranden.
Maar ik kan hen niet meer compleet helpen, door mijn huidige toestand.
Soms blaast de wind in mijn bruin geworden, uitgedroogde bladeren.
Door af en toe dit klein tochtje wind,
probeer ik me soms mee te bewegen in de richting van de wind,
zodat die andere bomen deze wind voelen,
als teken dat ik aan hen denk,
omdat zo zoiets niet verdienen.
Ooit zal ik op de plaats zijn waar ik toe behoor.
De plaats met alle andere lieve, toffe bomen.
En dan zal ik blij zijn.
Ook al weet ik niet precies hoe ik me dit moet voorstellen.
Maar slechter dan dit kan het toch niet zijn.