vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Lava
Toen je silhouet in m’n gedachten verscheen
Wilde ik je aanraken, je strelen, voor je verdween
In gedachten, je lichaam, ‘k begon je uit te kleden
Nauwelijks geduld, handen binnengegleden
Terwijl elkaar aankijkend, ondeugend plezier
In je nek, op je lippen, glimlachend, veel vertier
Glijdend door een landschap van haartjes en zweet
De oase was niet ver meer, diep in de grond, zo heet
Respectvolle zachte zoenen, alsof alles altijd smaakt
In de diepte van een krater, de gloeiende massa ontwaakt
Eindeloos schouwspel, alles op het land geraakt
Reacties op ‘Lava’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!