Haar eenzaamheid

Ik was er klaar voor
om te horen dat mijn moeder
dood zou zijn.
Althans dat dacht ik.
Ik hield geen rekening met deze pijn.
Ik nam de moeite niet
om naar haar toe te gaan.
Ze vroeg om hulp.
Ze liet vaak een traan.
Ik horde haar wel aan de telefoon.
Elke dag.
Ik horde het aan haar stem.
Eenzaamheid,
bedekt met een lach.
Er waren allemaal excuses
om er niet voor haar te zijn.
En juist die excuses die doen nu pijn.
Het is niet haar dood
wat me naar de keel grijpt.
Het is haar eenzaamheid.
Ze voelde zich moederziel alleen.
En dat gaat door merg en been.
Ze was zo veel meer waard.
En dat voelt bezwaard.
Je denkt vaak, het komt morgen wel.
Maar morgen rinkelt er een bel.
Met die bel zijn alle woorden overbodig.
Als die bel gaat zijn acties niet meer nodig.
De woorden, het gaat niet goed met Ma.
Die dreunen nog heel lang na.
Dan komt de twijfel.
Heb ik wel genoeg gedaan.
Er valt een traan.
Je weet nu wat het antwoord is.
Je leert te leven met dit veel te grote gemis.