Het vergezicht

(Bij 'Illirion' van Lubomyr Melnyk}

Achter de steeds meer blauwende horizonnen
na de verste einder waar alles wit is verschenen
is de zon al eeuwenlang in het diepst verzonken.
Alleen het licht gaat en komt bij tijden af en aan.

Achter de alsmaar onbeantwoorde vragen
na het verste inzicht waar alles zal verbleken
blijkt de waarheid de dood al eeuwen te overleven.
Enkel de eenling loopt soms langs dit gapend ravijn.

Tot groot en groots stijgt de verloren zon uit de nevel
waar duizenden staan en kijken en kijken,
en horen de pianist die dit allemaal heeft bespeeld
op het strand waar heel langzaam het getij weer nadert.

Guido van Geel