Aan het bed van de dichter

Dwalen, en niet verdwalen

zo spreekt zijn stem, zachtjes
een beetje bedeesd, in korte zinnen
klinken zijn woorden, en ik luister
aandachtig
naar wat hij te vertellen heeft

hij vraagt me naar de zee
ik vertel hem over golven
meeuwen boven de einder
en spelende gedachten

ik laat hem foto’s zien
hij pakt mijn hand
in de zijne
die uit een korte stilte komt

land met de stenen horizon
waar verhalende wolken zwijgen

heb jij die vrouw gesproken
vraagt hij, maar nee
er is niets meer uit te leggen

mijn stemgeluid blijft sereen
in de kalmte van mijn rust

ze is er niet meer, van hier
vertrokken de zon achterna
op zoek naar nieuwe liefde

hij kijkt me aan met lede ogen
aan de trage woorden van protest
hangt het beeld van zijn geliefde.






.