vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Weerbarstigheid
ik weet dat
water me zal dragen
als ik mee ga
met golvende slagen
geen gespartel
van ik worstel en kom
boven maar je overgeven
aan de stroom van leven
dat wind mij niet
gaat snijden op de hoek
als ik rustig laveer kust
hij mij met koude snoet
zacht koestert zomerzon
de nog winters witte huid
die zonder smeren en keren
al snel de noodklok luidt
weerbarstigheid zit
in de genen van de mens
het nooit toe willen staan
dat natuur zijn eigen gangetje gaat
wil melker
11/08/2016
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Ingezonden door
Geplaatst op
11-08-2016
Geef uw waardering
Op basis van 3 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Mens Natuur SamenlevenReacties op ‘Weerbarstigheid’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!