1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

HAIBUN: NAAST EEN HUNEBED

Voor wie nog nooit een hunebed heeft gezien is dit werkelijk een sensatie. De stenen, zelfs voor een volwassen man zijn ze groot, groter nog dan ik mij ooit kon voorstellen bij geschiedenisles. Het bijbehorende museum geeft een uitgebreide uitleg van alles wat men zoal in de hunebedden gevonden heeft. Op de muur pronkt een citaat van M. Vasalis:

“TIJD –ik droomde dat ik langzaam leefde.... langzamer dan de oudste steen.”

Terwijl ik naar buiten kijk naar een monument uit oude tijden, het grootste hunebed dat Nederland rijk is, wordt ik overvallen door een interessant contrast. De stenen zoals ze hier liggen, ze hebben toch al heel wat van de wereld en de geschiedenis gezien. Niemand weet precies hoe oud ze zijn. Zelf hebben ze eens een lange langzame reis gemaakt. Ze zijn uiteindelijk in Nederland blijven liggen. Alleen zij weten precies waarom ze daar liggen en wat misschien nog interessanter is, hoe de grootste stenen bovenop het bouwwerk terecht zijn gekomen.

Het lijkt erop dat deze stenen nooit meer zullen reizen. Ze zullen nooit meer andere plekken op de wereld mogen bekijken. Ze zijn al voor behoorlijk lange tijd met pensioen. En toch, op deze mooie zaterdagmiddag kun je hun bestaan allesbehalve saai noemen. Een hele schare kinderen en af en toe een vader hebben zich op het hunebed gepositioneerd om zich van hun beste kant –met het hunebed natuurlijk –te laten fotograferen. Spelende kinderen zijn makkelijk een uur zoet met het verkennen van deze oude plek die in tegenstelling tot waar hij ooit voor bedoeld was, nu zo vol van leven is.

Ik zie het aan en schrijf:

eens in beweging
nu voorgoed niet meer mobiel
toch vol van leven

de oude dag
na een leven van reizen
nu de kleinkinderen

In een restaurantje op zo’n 100 meter van het hunebed strijk ik ietwat met tegenzin neer. Het gonst er van de mensen. Iemand lijkt ontevreden met zijn sandwich en gaat in discussie met de bediening. Naast ons staat een gezette luidruchtige dame die door haar veel te strakke kleding een heel ander soort van hunebedden doet ontwaren. Naast ons ook een stel dat klaagt over de lage resolutie van het scherm waarop we zojuist een presentatie hebben bekeken. “Ik kreeg er echt hoofdpijn van”, klinkt het naast ons. Aangezien mijn vrouw en ik in de schaduw zijn gaan zitten, besluiten we te verkassen als we zien dat het tafeltje ernaast (wel in de zon) vrijkomt. Een CATASTROFE...

Tweemaal zagen we onze bestelling in de meest letterlijke zin van het woord aan onze neus voorbijgaan. Na vijfendertig minuten bleek dat onze bestelling niet geleverd kon worden omdat wij onvindbaar bleken te zijn. Uiteraard, wie gaat er dan ook een halve meter verderop zitten... Uiteindelijk kregen wij, op de drankjes na, dan toch de "zwerfkei" (broodje gehaktbal) geleverd. Na een kleine herinnering werden ook de drankjes geleverd. Starend naar het hunebed, slurpend aan een ander drankje dan dat ik besteld had viel alles op z’n plaats:

reizigers van ver
naast de herberg liggen ze
nog steeds onbediend

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Over dit gedicht

haibun

Geef uw waardering

Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Ergernis Haibun Hunebed Langzaam Vakantie

Reacties op ‘HAIBUN: NAAST EEN HUNEBED’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

HAIBUN: NAAST EEN HUNEBED