Vaste rimpels

We raken mensen blindelings kwijt
we verdwalen in massale stiltes.

Vrienden schetsen hun eigen paden
en ze vergeten je erbij te tekenen
ze maken karikaturen van je
op ruwe boomstammen.

Wie durft nooit iemand kwijt te spelen?
Wie heeft zich op de lopende band gesmeten
en laat zich knoeien en scheuren
terwijl de ander staat te kijken?
We zijn ons zelf niet meer
we herkennen de ander nog
in herinneringen die we in het verleden laten
en kijken glimlachend toe.

We zien de lijnen van relaties op ons huid
we pakken keuzes zonder de anderen
we worden ouder.