vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Zijn geraamte
ik heb een skelet
aangekleed met wat
ik dacht dat leven heet
zijn geraamte behangen
met maatschappelijke belangen
die hij dringend nodig heeft
toch knookt hij
nog terughoudendheid
zijn zekerheden is hij kwijt
rammelt botten in
aanvaarde eenzaamheid
dood en verwanten ten spijt
ik heb hem niet
kunnen bezielen met
emoties en overlevingsdrang
hij gaat zijn gang zombiet blij
met zijn blauwe schermpje
hoort hij er weer helemaal bij
wil melker
15/12/2016
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Reacties op ‘Zijn geraamte’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!