moeder Judith

uit “De barakken” een verzameling gedichten over Joden in WOII

een barak is maar van hout
dun van plank en altijd koud
de laarzen der soldaten
die buiten staan te praten
stampen van links naar rechts
als wolven slaan hun kolven
tegen bange deuren,
daarachter ogen
die naar uitgang speuren
waar na een zware najaarsstorm
de blauwe stilte lacht
om martel en venijn
zo groot zo eind’loos klein
als vissers die hun droeve netten
naar adem laten snakken
zoals het klakken van de hakken
klanken langs barakken

maar tussen twee hartslagen
was het altijd stil