vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Laatste oproep
In de zandbak spelen we met maïskorrels
waarvan we eigenlijk geen weet hebben dat het maïskorrels zijn.
De emmers zijn tot aan de rand gevuld
we verwijderen het overbodige
halen oude korrels uit de bodem.
Nooit vergeten we hoe we op de schoolbanken
onszelf sneden aan papier
niet dat het pijnlijk was
het was een manier om de tijd te doen hinkelen.
Tijdens pauzes verstoppen we ons in gangen van toiletten
leerkrachten smijten ons buiten
al weten ze niet dat we onszelf haken aan de verwarming
ons laatste reddende oproep bij koude.
Reacties op ‘Laatste oproep’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!