Dichtgeplakte oren
Ik ruik net geschilde aardappels
die een duik nemen in het water.
Oma wiebelt
op een rieten stoel verlangend naar haar kindertijd.
Ze begraaft haar nagels in de leuning
terwijl ze kermt zachtjes net geen decibel gehaald.
Ik zeg haar snijd
snijd alle geluiden
die je irriteren ambeteren
in brokken
we slikken slokken ze
met ogen toe
we doen ze alleen maar open
als we het schreeuwen
van de buren horen.
Ze luistert niet naar me
ze neemt een aardappel in haar hand
dribbelt ermee
om te zien of hij goed zal koken.
Elke keer als ik haar bezoek
hoor ik enkel de echo van mijn stem
ze is haar gebarentaal vergeten
onder het zout van de aardappels.
Reacties op ‘Dichtgeplakte oren’
-
Buitengewoon talent om taferelen te schilderen. Een feest om te lezen, dit schilderij van woorden. Dank hiervoor, Rand.
Istvan Koning - 04-04-2017 om 19:23