ketenen

Ik zit vast,
met de ketenen aan me polsen.
Ik krijg ze niet los,
en zit gevangen in deze kamer.

Ketenen,
om me enkels.
Ze maken het zwaar,
om te blijven staan.

Niet kunnen vluchten,
naar een plek ver van hier.
Niet kunnen rennen,
tot mijn adem stokt.

Ik zit gevangen achter tralies,
die ik niet breken kan.
Ik zit gevangen op zoveel manieren,
waaruit ik niet ontsnappen kan.

Langzaam word het donker,
geen licht meer te zien.
Tot de maan,
de hemel vult met haar licht.

Een beetje hoop,
dat ik vrij kan zijn.
Op een dag,
de wind in mijn haren voelen.

Het zonlicht voelen,
en de warmte die het geeft.
Vrij kunnen bewegen,
zonder vast te zitten.

Vrij zijn,
en me ook echt vrij voelen.
Alsof het nooit anders was,
en me blij voelen.

Maar tot nu zit ik vast,
maar ik blijf geloven.
Dat er een dag komt,
dat ik verlost ben van deze ketenen.