Zwarte duivel

Vroeger kon ik vliegen,
heel hoog en vrij.
Kon ik blijven drijven op de wind,
dat maakte mij blij.

Toen kwam jij,
en bracht je de duisternis mee.
Al het licht verdween,
ik zag niets meer om me heen.

Ik wou je zeggen,
dat je weg moest gaan.
Maar al mijn woorden,
waren gestopt met bestaan.

Alles wat ik nog voelde,
was alleen nog maar de kou.
Ik wou tegen je schreeuwen,
maar mijn stem wil in het nauw.

Je kwam snel en hard,
niets wat je stoppen kon.
Dus brak je mijn vleugels,
en nam je weg de zon.

Daarna verdween je,
net zo snel als je kwam,
De vreugde en blijdschap,
is wat je van mij weg nam.

Mijn vleugels gebroken,
niets meer aan te doen.
Mijn vrijheid ontnomen,
het einde van het seizoen.

In elke gekropen,
alleen nog maar angst en verdriet.
Hopend op een dag,
Dat je de scheuren in mijn vleugels niet meer ziet.