Een dierbare verliezen
Vaak mis ik een luisterend oor,
Geven sommigen aan mijn vraag geen gehoor.
Daar raak ik verdrietig van,
Waarom luisteren ze niet denk ik dan.
Hebben ze geen zin of geen tijd,
Of zien ze niet dat ik soms lijd.
Soms heb ik het even helemaal gehad,
Ben ik alles gewoon zat.
Dan reageer ik kortaf en ben ik prikkelbaar,
Een soort van chagrijnig zeg maar.
Er is niet altijd een reden voor dat gedrag,
Dat vind ik zelf soms ook wel maf.
De onderliggende reden weet ik denk wel,
Ik zit soms met mijn emoties in de knel.
Er is iemand die ik heel erg mis,
Mijn lieve oma die overleden is.
Soms heb ik nog steeds het gevoel dat ze leeft,
Dat ze iedereen beetgenomen heeft.
Dat ze gewoon in haar stoel zit of binnen komt lopen,
Met die gedachten ben ik mezelf aan het slopen.
Ik moet verder met mijn leven,
Denken aan de mooie herinneringen die ze mij heeft gegeven.
Dat is moeilijker gezegd als gedaan,
Maar gelukkig weet ik dat er vrienden en/of familie voor me klaar staan.
Uiteindelijk is er altijd wel iemand bij wie ik terecht kan,
En daar word ik blij van.
Ingezonden door
Geplaatst op
18-02-2009
Over dit gedicht
Dit gedicht heb ik geschreven, n.a.v. mijn overleden oma. Zo voelde ik me toen ze pas overleden was. Omdat mijn ouders heel vaak bij mijn opa waren. Daardoor heb ik het ook moeilijker gehad.
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
VerdrietReacties op ‘Een dierbare verliezen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!