Rust

Ik wil rust, rust in men hoofd .
Ik ben zo moe van mijn eigen hoofd en lichaam .
Dat gepieker over de toekomst en hoe ik men rust kan vinden maakt me ziek.
Al dat verdriet die diep vanbinnen zit en niemand die het begrijpt , al die littekens in men hart gaan waarschijnlijk nooit meer verdwijnen.
Ik ben moe en op van mezelf iedere dag weer vooruit te moeten slepen.
Oordelen kunnen ze deze dag heel goed en snel maar deze mensen begrijpen niet hoe dit werkelijk is en voelt .
Ik heb overal pijn zowel lichamelijk als psychisch. Iedere dag als ik in de spiegel kijk vraag ik me af wat het toch allemaal is met mij en hoe ik verder moet.
Ik wil slapen want ik ben moe van iedere dag zo verder te moeten gaan .
ik kan niet meer lachen ,enkel huilen als ik naar mezelf en het verleden kijk . Ik ben bang voor de toekomst want hoe het nu is wil en kan ik op deze manier niet meer verder .