Een mistig vergeten

ik streel je gezicht
pak wat donkere
schaduw erbij
anders weerkaatst
licht in je blik

juist daar
waar ik tast
jou zoek lijkt
weten een vaag
en mistig vergeten

wij bewandelen
stukjes bekend
jij lacht met de
bloemen die jou
hebben herkend

nog schijnt
de zon in een
wereld voor samen
toch somber jij
regen wat vaker

eens komt de dag
dat jij verbaasd
aan de spiegel vraagt
wie is nou de meneer
die achter mij staat


wil melker
30/11/2017
www.wilmelkerrafels.deds.nl