vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Hun laatste benen
de kleuren
waren weggemoffeld
in een grijze lucht
die pas aan de einders
lichtjes rafelden
zouden de genen
nog een keer
op hun laatste benen
de ronde doen in een
surplus van overleven
nu alles geven
om in lente de winnaar
te kunnen zijn van de
strijd met elementen
en mededingers pijn
we kennen fluisterende
bloemen het synchrone wiegen
aromatische geuren maar
de magie van prille maagdelijkheid
wint dit voorjaar vast de eerste prijs
wil melker
28/12/2017
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Reacties op ‘Hun laatste benen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!