Lied voor de innerlijke stilte (tsunami)
Vanuit de innerlijke stilte
Verbergt iemand zijn gezicht
Komt een kind stampend tot stilstand
Vanuit de stilte
Sterf ik verticaal en koud
Plukt een broer
Het laatst levend gras
Vanuit de innerlijke stilte
Vergeet ik voor de maan te zingen
Eis ik eindelijk mijn naam op
Want whisky stilt de wond niet meer
Wasemt de lemen kom
Fluistert geduld op gedempte toon
Vanuit de innerlijke stilte
Geven Sanches en Eleadora niet op
Yana Kantule richt zijn vuur kijkt naar
Lichamen langs de rivier Bayano
En mijn liefste dwaalt met verwarde haren
Van Mount Pinatubo
Urracca graaft zijn woede op
Bij de deur van de armen
Moeder aarde mompelt
Een gebed
Dan zingen de krekels
En bedrijven de liefde
Een golf van water
Is hun antwoord.
Ingezonden door
Geplaatst op
26-01-2018
Foto's
Geef uw waardering
Op basis van 6 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Innerlijke Lied Stilte TsunamiReacties op ‘Lied voor de innerlijke stilte (tsunami)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!