Als iemand me eens aandacht gaf

Niemand die naar je luistert, niemand die nauwelijks eens naar je om kijkt
Je niet goed voelen over hoe het verloopt, maar niet weten hoe het op te lossen
Constant in je hoofd roepen: [mijn schuld, mijn schuld, het is mijn schuld[i/]
Terwijl je weet de schuld ligt niet alleen maar bij jou

Elke dag mensen het opnieuw vertellen elke volgende dag zijn ze het alweer vergeten
Mensen geven niet om jou, niet omdat ze gemeen zijn, maar omdat ze zo in elkaar zitten
Eerst denken aan hun zelf dan pas aan de mensen om wie ze geven
Eerst dacht je nog: Als ze klaar zijn met aan hunzelf denken keren ze hunzelf wel naar mij
Dan zullen ze me aandacht geven, naar mij luisteren, dingen onthouden en om me geven

Maar nee, je zat verkeerd, mensen geven niet om jou zoals je dacht
Ze denken: die handelt zichzelf wel
Terwijl niemand kan zien hoe fout het eigenlijk wel niet gaat
Terwijl je nog zoveel signalen probeer te geven

Zonde van de moeite, ze zijn toch verblind
Verblind door het heden, de ik-tijdperk en de tijdperk waarin je zal verdwijnen