Vlinder van geluk

Wiegend op de roze magnolia,
zit zij tevreden en voedt zich.
Met haar mooie vleugels gevouwen,
haar tengere lijf in vredige rust.

Ik zie haar zitten en verlang,
haar vast te houden en te koesteren.
Maar ze is even kwestbaar als prachtig,
met breekbare vleugels als hemels palet.

Bang dat ik haar breken zal bij het vangen,
of haar vleugels verlam door mijn handen.
Dus ik laat haar zitten op de bloem,
die net als die mooie vlinder zal vergaan.

Weemoedig zie ik haar naar de zon gaan,
fladderend en dartelend om het lot.
Van alle vlinders is geluk de mooiste,
tot de zon verdwijnt en de herfst komt.