Snelle rouwverwerkers

Het mocht nooit zo geweest zijn
het mocht nooit zo worden
we kijken naar onze voeten uit schaamte
denken hoe gemakkelijker het zou zijn
moesten we meer menselijkheid bezitten

we naaien één oog dicht
alsof we de andere wereldhelft niet zullen opmerken
maar we weten allemaal beide goed
dat wat binnen ons gebeurt
gebeurt buiten nog en erger

kolieke straten vinden geen uitweg meer
de melk is geen melk meer
beloftes zijn geen beloftes meer
we voelen onszelf niet meer

lapidaire tekstballons spatten in de lucht
gehoorapparaten worden alsmaar meer verkocht
we kijken terug naar onze kolonisaties
als een oude naar zijn kindertijd
beseffen hoe we flirtten met gelukzaligheid
en hoe we nu snelle rouwverwerkers zijn geworden.

Jammer dat we denken dat we
geklemd zitten als letters in kruiswoordraadsels
want we kunnen veel doen
hoeveel keer hebben we geschreven geleerd geblokt
dat de mens centraal komt te staan
en dat we vaker minder dat we niet zelden niet
aan onszelf moeten denken

het leven dat we leven daar
dromen mensen van
dromen van een wit matras
een licht dat niet uitvalt
een koelkast tot de buik gevuld

we zijn een jeugd van sushi en hashtags
oortjes en guccitassen
guccitassen en adidasklakken
maar waar brengt dit ons allemaal naar toe?
iedereen lijkt op elkaar
en iedereen kleurt regenbogen zwart-wit
en iedereen perst de wereld tot de laatste druppel