Dat ‘t ooit eens beteren zal

Lieve mama in de hemel,
heb je even tijd voor mij?
Ik wil zo graag eens met je praten
want ik voel me niet zo blij.
Weet je nog als heel klein meisje,
als ik mij had pijn gedaan?
Dan gaf je op de wond een kusje
zodat als bij wonder de pijn was weggegaan?
Kan je mij nog eens zo’n kusje geven?
Nee, niet op mijn knietje maar op mijn hart.
Want ik wist niet dat de liefde
soms zoveel pijn te geven had.
Ik zou zo graag nog eens op je schoot komen zitten,
met je armen troostend om me heen,
terwijl warme tranen mijn gezicht verhitten,
dan voelde ik mij niet zo alleen.
Zoals jij me altijd hebt getoond
probeer ik heel erg flink te zijn,
ga ik door met opgeheven hoofd
ook al doet ‘t toch zo immens veel pijn.
Ik weet dat jij me vaak vertelde:
bij het leven hoort verdriet.
Maar niet alle dagen zijn dezelfde
en nu gaat ‘t even niet.
Dus lieve mama, hoog daarboven
als het eens heel even kan
help je me dan om te geloven
dat ‘t ooit eens beteren zal?
D. Van Waele