Helemaal op

Soms dan wil ik gewoon opgeven.
Mijn verleden doet zoveel pijn ik wil hier gewoon egt niet meer zijn. Altijd verdriet maar niemand die het ziet. Ouders die ruzie maken mensen die je altijd proberen te raken. Maar ik laat het niet zien ik tel rustig tot 10 houd mijn paniek aanval onder controle zodat niemand kan horen, hoe kapot ik ben. Dat ik het niet meer aan kan. Zoveel gedachten. in de knoop met mezelf, omdat iedereen mij de grond intrapt waardoor de moed in mijn schoenen zakt.
Je kan het niet, geef maar op, je bent een probleem. Ga ff lekker ergens anders heen.
Ik doe zo mijn best maar het leven is voor mij een te moeilijke test. Dat kan ik niet meer aan. Altijd moe, huilbuien en zelfbeschadiging zijn nu mijn realiteit maar er komt een moment dat ik mijzelf bevrijd.