Verloren in zelf

Allemaal hetzelfde. Niks veranderd. Nooit. Angst, leegte, adem. Wit, zwart, tranen.
Elke dag gaat voorbij in een soort zelfde sfeer, zelfde niveau.
Terwijl de rook van mijn sigaret als mist in de lucht verdwijnt en weg wordt gecijferd naar de eeuwige leegtes van het heelal, ik kijkend naar de uitzichtloze huizen, met kamers vol geheimen en harten vol verzwijgen, prikt het zout van mijn laatste traan in mijn ooghoek, vallende naar beneden en kapot gesprongen op de betonnen terrastegels.
Opnieuw beloof ik mezelf om sterker te worden en je te vergeten. Vuile leugenaar.
Opnieuw weet ik dat ik mezelf aan het beliegen ben.
Beliegen met de waarheid. Want alles wat ik zeg en wat ik voel is waarheid.
Waarheid van nu, leugen van later. En het erge is, ik weet het.
Ik weet het en toch verandert er niks.
Toch blijft de waarheid een leugen. Het verraad naar mezelf is pijnlijker als verraad van een geliefde… Want als je niet van jezelf houdt, dan is er geen liefde enkel valse liefde.
En van valse liefde geraak je niet af, omdat als ik die verlies, ik mijn enige houvast verlies.
Dan is alle liefde weg en verloop ik op een middenlijn. Mijn leven zou als een testbeeld op televisie verschijnen. En ik glij weg. Verdomd zelfmedelijden.
Jij doet me opnieuw pijn. Zoveel woorden die mij opnieuw ondermijnen. Zoveel zelfrespect dat ik opnieuw verlies. Telkens wanneer ik denk dat ik nu wel niet verder kan, val ik toch verder. Ik ben zo boos, ik haat je. Ik ben zo boos voor wat je met me doet, wat je van me maakt. Maar ik ben zo boos op mezelf voor wat IK met me doe… Zo boos dat ik terug achter jou aan loop. En ik weet het niet. De pijn die ik voel door het haten heen en de boosheid heen, de pijn van jou zien weg te gaan, is te veel. Te groot. Dus kom terug, vergeef me. Ik ben zo bang. Zo alleen, door 1 persoon. Ik kan niet weg, ik mag niet… en toch ben ik nog steeds boos en wil ik zo ver mogelijk weg, ik wil niet weg.
Ik verdrink mezelf. Elke keer opnieuw. Zo ver, zo wazig ver. Ik ben alles kwijt. Alles is alcohol en alcohol is alles. En niets. Ik maak mezelf ziek. Vooral wanneer het beter gaat eigenlijk. Beter, wat is beter? Misschien is beter juist slechter… ik ben het kwijt. Wat ik wou zeggen. Een vlucht of een toenadering, wie weet? Het is allemaal zo moeilijk en zo makkelijk tegelijk. Ik wou dat ik beter was, meer wist. De moment laat me zo voelen. Maar de na rush is zo erg. Dan lijk ik alles kwijt en lijkt alles zo leeg en betekenisloos. Is dit wat een mens hoort te voelen? Of is dit wat ik voel? Ik wil vrij zijn. Maar morgen voel ik me slechts meer gevangen. Ik gebruik mensen. Ik gebruik mezelf. Ik weet. Meer dan jij denkt. Ik weet. Nu niet. Morgen wel. Maar vandaag is morgen niet en morgen is vandaag nooit geweest. Spijtig dat alles morgen is. Alles is morgen en niks vandaag. E toch voelde vandaag zo echt. Zo feilloos. Zo echt, als een film. Maar films zijn gespeeld. Speel ik ook? Waarom voelt alles dan zo echt aan. Speel ik in de film van mijn eigen leven? Speel ik het leven om de realiteit niet te hoeven leven? Of speelt het leven mij? Krijg ik een antwoord? Weet iemand een antwoord? Maak ik mezelf ziek? Kan ik zo ver gaan, dat het me niets meer kan schelen, alle risico's verbonden, over het hoofd ziend? Ik weet het niet. Meer. Ik moet meer. Ik moet meer, maar ik kan niet meer. Mijn lichaam signaleert een hevige afweer en een hevige afbraak. Het is op. Ik ben op. En toch wil ik verder. En ik wil het niet. Morgen val ik neer. Mijn zonden herenigt met mijn ontbrekend zelfbeeld, gereduceerd tot nul. Nul ben ik, wanneer het nuchtere leven aanklopt. Nul ben ik. Ik voel dat ik mezelf kapot maak, maar stoppen kan ik niet meer nu. Te ver, ik ben te ver. En toch moet ik steeds door.