vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
strijd der stemmen
Langzaam put de strijd mij uit.
Dag en nacht, zonder geluid.
Overdag te veel gedoe.
Het maakt mij zo oneindig moe
Snachts de onrust in mijn lijf.
Constant koud en kil en stijf.
Het warme geluk dat stil verdwijnt.
En dan de angst, die langzaam verschijnt.
Ik voel me beslopen, constant belaagd.
Waarom geen rust. Is het teveel gevraagd?
Ik kras en krab, het warme bloed vloeit.
Maar dat is iets, wat alleen jou maar boeit
Ingezonden door
Geplaatst op
13-12-2018
Geef uw waardering
Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Automutilatie Depressie StemmenReacties op ‘strijd der stemmen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!