Doorzichtig

Het waren niet de woorden, het lachen
Het was niet het op de grond gooien
Of het zeggen dat ik beter dood kan gaan
Het was juist het negeren
Alsof ik niet besta

En de nieuwe waarheid in mijn hoofd
Dat ik niemand ben

En de wind die bleef maar waaien
En de zee die bleef maar golven
En de zon kwam elke morgen

Maar ik wilde niet meer zijn
Want altijd voelde ik weer
Dat niemand me ziet
Dat nienand me hoort
Dat ik praat maar niks zeg
Dat ik leef maar alles is zo leeg

En als ik slaap word ik weer rustig
Onaantastbaar in het duister
Ontsnapt aan ieders oordeel
Enkel dat van mijzelf